Wisten je medeaandeelhouders meteen hoe laat het was?
“Een heel grote verrassing was het in ieder geval niet. Als aandeelhouder bij Van der Krabben loopt je contract automatisch af als je zestig wordt. In mijn geval is dat al drie jaar geleden. In overleg hebben we destijds besloten om mijn contract met vijf jaar te verlengen. Mét daarin een clausule dat ik tussentijds kon stoppen als ik dat wilde. Dat moest ik dan wel 12 maanden van tevoren aankondigen.”
En stoppen, dat wilde je nu?
“Toen ik deze beslissing nam, kon ik me simpelweg geen beter moment voorstellen. Ons bedrijf is financieel kerngezond, alle processen zijn tot in de puntjes georganiseerd en we zijn gehuisvest op een geweldig gerenoveerde locatie. Kortom: we zijn helemaal klaar voor de toekomst.”
[tekst gaat verder onder de foto]
In hoeverre schopt corona daarbij roet in het eten?
“Gelukkig helemaal niet. Maar het maakt mijn timing om terug te treden natuurlijk wel een beetje ongelukkig. Althans, voor de buitenwereld en een groot deel van de medewerkers dan. Want intern waren Joris, Harm en Ralph dus al bijna een jaar op de hoogte.”
Je treedt terug, maar van een afscheid wil je niet echt spreken…
“Zo voelt het ook niet. Natuurlijk, ik verkoop mijn aandelen en ben dus straks geen eigenaar meer. Maar ik blijf betrokken bij ons kantoor. Zo hebben we afgesproken dat ik me blijf bemoeien met een aantal specifieke projecten binnen de makelaardij, zoals de BOG-afdeling. En ik blijf periodiek sparren met Joris, die na mijn terugtreden zelfstandig de directie voert. Hij en ik hebben altijd fantastisch samengewerkt. In ons geval is één en één echt drie.”
[tekst gaat verder onder de foto]
In 1983 stapte je het kantoor voor het eerst binnen. Hoe kwam je hier terecht?
“Eigenaar Jan van der Krabben was destijds op zoek een ervaren makelaar. Ik had net mijn hbo-diploma op zak, dus dat leek me wel wat… Ik kocht mijn allereerste pak en stapte Jans kantoor met veel bombarie binnen. Nul-ervaring, maar getipt door een vriend van de vader van Jan, dus laat maar komen. Uiteindelijk kreeg ik ‘m ook, maar pas toen ik aanbood om voor het minimumloon te komen werken. Tja, iedereen heeft zo zijn zwakke plek.”
Daar heeft Jan vast nooit spijt van gekregen…
“Integendeel: het bleek het begin van een schitterende en succesvolle relatie. In 1997 vroeg Jan me om medeaandeelhouder te worden. Best een spannende stap, zeker omdat ik daarmee de eerste aandeelhouder zou worden die geen Van der Krabben heette. Maar mijn gevoel zei meteen: doen. Naar mijn gevoel heb ik mijn hele leven geluisterd.”
Midden jaren 2000 traden Joris, Harm en Ralph als aandeelhouder toe, terwijl Jan afstand nam van zijn aandelen.
“Sindsdien vormen we een sterk blok van vier, met ieder zijn eigen kwaliteiten. Mede door onze inspanningen is het in de jaren die volgden hard gegaan met ons kantoor. Er volgde grote zakelijke successen, maar ook dieptepunten zoals het overlijden van Jan en Keesje (Wingens). Daarnaast de brand in 2017 waarbij ons kantoorpand volledig uitgebrand is, ook toen bleek duidelijk de veerkracht van onze club.”
Wat is in de huidige tijd dé manier om je te onderscheiden?
“We zagen namelijk al snel in dat je met specialisme het verschil kunt maken in een markt, waarin de concurrentie hard toeneemt. Een modern makelaarskantoor kán gewoon niet meer zonder specialisten. Onlangs hebben we onze afdeling Beheer versterkt met een bouwkundige. En we voeren momenteel ook gesprekken met een fulltime taxateur en een extra hypotheekadviseur. Ik durf wel te zeggen dat we hier straks echt van alle markten thuis zijn.”
Waaraan moet een goede makelaar volgens jou voldoen?
“Hij of zij moet in ieder geval over de juiste diploma’s en specialismes beschikken. Niet alleen omdat je daar een betere makelaar van wordt, maar omdat het zorgt voor focus. Daarnaast is het natuurlijk belangrijk dat je graag onder de mensen bent en een babbeltje maakt. Als ik vroeger met mijn gezin de stad in ging, stonden we meer stil dan dat we liepen…”
Wat gebeurt er eigenlijk met jouw aandelen?
“Die worden gedeeltelijk gekocht door de huidige aandeelhouders. Het andere deel wordt ingekocht door het bedrijf. Bedoeld om aanstormend talent in de toekomst de kans te bieden om serieus door te stromen. Net zoals dat destijds met Joris, Harm en Ralph is gebeurd.”
[tekst gaat verder onder de foto]
Je verdwijnt niet helemaal van de bühne. Maar wat ga je verder doen?
“Leven volgens een vooropgezet plan heb ik nooit gedaan. Daar breng ik de komende tijd dus ook geen verandering in aan. Natuurlijk ontstaat er meer tijd voor mijn kinderen en kleinkinderen. Ook hebben we een appartement in Pals, een pittoresk dorpje aan de Costa Brava, vlakbij het strand. Daar ben ik de komende jaren ongetwijfeld ook regelmatig te vinden…”
Wat ga je het meeste missen?
“Dat is een makkelijke vraag: het familiegevoel op ons kantoor. We zijn echt een prachtig clubje bij elkaar. Sommige collega’s ken ik al meer dan vijfentwintig jaar, anderen nog maar net. Maar het voelt goed als we bij elkaar zijn. Als ik zo een beetje terugblik, ben ik daar misschien ook wel het meest trots op: het is ons gelukt om het bedrijf altijd te blijven runnen als een familiebedrijf.”
Tot slot: hoe zie je Van der Krabben over twintig jaar?
“Allereerst ben ik dan in ieder geval wél helemaal van het toneel verdwenen. In tegenstelling tot het kantoor, want Van der Krabben is een monument in Oss. Dat laat ik nu achter, maar zonder dat ik daarbij bang ben voor de toekomst. Ons vakgebied is in de afgelopen twintig jaar enorm veranderd en dat zal het ook blijven doen. Maar wat er ook gebeurt, Van der Krabben is er klaar voor.”
